بیماری های گوش

بیماری های گوش در این مطلب بررسی می شود. گوش نیز مانند سایر اعضای بدن ممکن است دچار نقص و بیماری شود، گوش انسان دارای سه قسمت است: گوش خارجی، گوش میانی و گوش داخلی. هر کدام از این ساختارها وظیفه ای دارد، گوش خارجی از لاله گوش و کانال و قسمت خارجی چرده گوش تشکیل شده است. وظیفه لاله گوش جمع آوری اصوات و هدایت آنها به داخل کانال گوش است و در جهت یابی اصوات نقش موثری دارد. نداشتن لاله گوش قطعا سبب نقص در جهت یابی اصوات می شود. همچنین تا حد کوچکی لاله گوش نقش تقویت کننده اصوات را دارد. کانال گوش مانند یک لوله صوتی عمل کرده و باعث تقویت اصوات تا چند دسی بل می شود و بیشترین تقویت را در فرکانس های میانی و به صورت خاص در فرکانس 2700 دارد. در مواردی که گوش فرد جرم دارد و یا عفونت های قارچی یا باکتریایی که سبب کیپی و انسداد در کانال گوش شود ممکن است سبب درجاتی از کم شنوایی شود. در بعضی موارد نقص های ساختاری مادرزادی نیز ممکن است سبب تنگی کانال گوش یا استنوسیز و کلا انسداد کانال گوش یا آترزی شود. در مواردی نیز به صورت مادرزادی ممکن است لاله گوش تشکیل نشود.

گوش میانی حفره ای کوچک است که شامل قسمت داخلی پرده گوش سه استخوانچه چکشی، سندانی و رکابی است، از سمت قدامی به دهانه شیپور استاش، قسمت خلفی استخوان ماستوئوید، قسمت خارجی پرده گوش و قسمت داخلی نیزبه گوش داخلی منتهی می شود. وظیفه گوش میانی انتقال ارتعاش پرده گوش به گوش داخلی می باشد. استخوانچه های گوش میانی مانند یک اهرم عمل کرده و صدایی که به صورت ارتعاش در سطح پرده گوش قرار دارد را 20 مرتبه قوی تر به گوش داخلی انتقال می دهند. مهمترین اختلالات گوش میانی وجود فشار منفی یا مثبت زیاد، که متعاقبا سبب التهاب و عفونت گوش میانی می شود، وجود مایع در گوش میانی، سفت شدن استخوانچه های گوش میانیو یا شکستگی استخوانجه ها می باشد.

گوش داخلی در داخل کپسول اتیک قرار دارد که سخت ترین استخوان بدن انسان است. گوش داخلی شامل حلزون و سیستم وستیبولار می باشد. حلزون گوش دربردارنده ی اندام های شنوایی انسان می باشد شامل سه مجرای اسکالا دهلیزی، اسکالا مدیا و اسکالا تمپانی می باشد. سلول های مویی داخلی و خارجی که کار دریافت صدا را انجام می دهند در حلزون قراردارند. مهمترین نقص در حلزون آسیب به سلول های مویی یا ساختارهای آن است که سبب کم شنوایی حسی عصبی می شود. دیگر قسمت گوش داخلی سیستم وستیبولار می باشد که وظیفه تعادل در بدن را بر عهده دارد. سیستم وستیبولار شامل اتریکول و ساکول و سه مجرای نیم دایره افقی، فوقانی و خلفی می باشد. نقص در سیستم وستیبولار سبب سرگیجه و عدم تعادل می شود. مهمترین بیماری های سیستم وستیبولار شامل سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم یا BPPV، بیماری منیر، نوریتس وستیبولار، لابیرنتیت و سندروم کسیختگی مجرای نیم دایره ای فوقانی یا sscd  می باشد.